ဘဝေတြက ခါသီးလြန္းတယ္္ဗ်
ဓါးသြားေပၚကို မ်က္စိမွိတ္ေလွ်ာက္ေနရသလို
အိမ္မက္ေတြကလည္း မေရရာေအာင္ ေဝးလြန္းတယ္
မပြင္နိုင္တဲ ့ တံခါးပဲကို ငါလက္ေတြ နာခံျပီးေခါက္ေနမိတာ
ျကာလာေတာ့ လက္ေတြေတာင္ အသမာတတ္ေနေပါ့
ဘာလဲေအာင္ျမင္မွူဆိုတာ
လူေတြအထက္ေပၚေရာက္ေနတာကိုေျပာတာလား
လကြယ္မရွိပဲ ခဲ ့ရင္ လျပည့္ညက
ရင္ခုန္စရာ ဘယ္လိုလုပ္ေကာင္းမလဲ
ဟုတ္တယ္ ဘဝခါးခါးေတြ ဖ်က္ေက်ာ္နိုင္မွ
ခ်ိဳမွိန္တဲ ့ ဘဝခ်ိဳခ်ိဳေလ ဘဝကို ေရာက္မွာ
ေနမဝင္ပဲ ေနထြက္တာကိုလိုခ်င္လို ့ဘယ္ရမလဲ
ခါးသက္တဲ ့အရာေတြကို ေၾကာက္ေနတာလား
ခါးသက္တာေတြ ေဆးဖတ္ဝင္ေနတာ မေတြးမိလို ့ပါ
အေမွာင္ေတြဖံုးေနတုန္းပဲ
မၾကာခင္အလင္းလာေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ
ဒုကၡေတြ ထုပ္ပိုးထားတဲ ့ အေမွာင္တုထဲ
ငါမ်က္လံုးမွိတ္လို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ခုန္ခ်ဘူးတယ္
ျပန္တတ္လာတိုင္း ငါဒုကၡေတြကိုငါ ေျဖရွင္းတတ္ေနျပီ
မေနတတ္ပဲ ဘယ္လိုဘဝမ်ိဳးက ေက်နပ္စရာေကာင္းမလဲ
ေသခ်ာတယ္ ဘဝခါးခါးၾကီးထဲ ရံုးထြက္ဖို အတြက္
အရင္ဆံုး ငါ အဲဘဝခါးခါးၾကီးေတြထဲကပဲ
ေနသားက်ေအာင္ေနရဦးမယ္.....................။
ဖိုးးခြားေလး (ေကာ့မွူးျမိဳ ့ )
No comments:
Post a Comment